Podcięte skrzydła

Czy można zakochać się tak mocno żeby dobro drugiegiej osoby stawiać ponad wszystko? Ile można poświęcić dla miłości? 

Wydaje mi się, że na te pytania nie ma jednej odpowiedzi. Zależnie od sytuacji i człowieka... okazuje się, że poświęcenie może nie mieć granic.

Szczerze, zrobiłabym dla K. wszystko, dosłownie wszystko. Kiedy tylko mówi, że czegoś potrzebuje ja lecę żeby mu pomóc. Niezależnie czy dotyczy to po prostu poświęcenia czasu czy pożyczenia pieniędzy czy ratowania "dupy" z opresji po raz setny. Kiedy patrzę na to z perspektywy mam wrażenie, że byłam ślepa. Ale tak się dobraliśmy... on, który wiecznie wpada w kłopoty i ja - ta, która z tych kłopotów zawsze wyciąga. Niezależnie od kosztu, bólu i piętna, które z czasem ta sytuacja zaczęła na mnie wywierać.

Gdzie leży granica? Ile możemy znieść? Kiedy należy powiedzieć "dość"? 

Najgorsze jest to, że dalej nie umiem się postawić i powiedzieć, że nie jestem w stanie pomóc. "Sam to ogarnij!" Czasem mam wrażenie, że przy nim mój mózg rządzi się innymi prawami. Nagle przestaje mieć jakikolwiek rozsądek.

Wiem, że tak nie powinna wyglądać zdrowa relacja. Ale co zrobić kiedy kocha się kogoś na tyle, że nasze dobre zdaje się być mniej ważne? Może kiedyś zrozumiem dlaczego tak bardzo chciałam się dla niego poświęcić, ale tymczasem życzę wszystkim o miękkim sercu twardej dupy. Przyda się!

"Mój" K. to moje totalne przeciwieństwo... ja jestem zorganizowana, mam poukładane w głowie, wiem czego chcę, planuję i realizuję. A on - totalny sowizdrzał, żyje chwilą, nienawidzi ograniczeń... wszystko to jest urocze, ale na początku. Kiedy nadszedł czas, gdy zapragnęłam stabilizacji i rodziny usłyszałam, że bał mi się powiedzieć, że on tak naprawdę nie chce ślubu. Dziecko, a i owszem, chociażby w tej chwili możemy zacząć się starać. Wiem, że związek to kompromisy i mimo, iż marzyłam o przysiędze przed Bogiem i weselu, na którym to ja będę w tej wystrzałowej kiecce, byłabym w stanie z tego zrezygnować właśnie dla niego... Tylko jedno ale... Kiedyś rozmawialiśmy o wspólnych planach zdecydowanie częściej i zawsze odnosiłam wrażenie, że K. chce tego wszystkiego tak samo jak ja. Ja dalej snułam wspaniałe wyobrażenia naszej wspólnej przyszłości, kiedy on się ode mnie oddalał. Coraz częściej schodziłam na drugi plan. Ważniejsi stali się koledzy. Ja kochając go ponad wszystko zaczęłam żebrać o czas, obecność, uwagę... Mając niedosyt bycia razem stałam się zrzędą. Z czasem zaczęłam narzekać na wszystko. Pomyślałam, że skoro musimy popracować nad pewnymi elementami to spróbuję porozmawiać o kwestiach, które i tak trzeba będzie zmienić przed założeniem rodziny... ogarnąć trochę nałogi, zmienić pracę na lepiej płatną i przede wszystkim bardziej stałą niż zlecenie na 3 miesiące. Efekt... ja ciągle narzekając stałam się nieszczęśliwa, a on przestał widzieć we mnie swoją kochającą partnerkę, tylko kogoś z listą wymagań... W konsekwencji oddalamy się od siebie jeszcze bardziej.

Powyżej idealny przepis na spieprzenie związku. A przecież początek był taki idealny... owszem, przeciwieństwa się przyciagają, ale z czasem zaczyna brakować wspólnego czynnika, który zawsze pozwoliłby na uspokojenie burzy związanej z różnicą charakterów.

A co jest w tym wszystkim najgorsze? Rozstaliśmy się, bo nie umieliśmy już być razem szczęśliwi. Ale żegnając się oboje przyznaliśmy, że dalej się kochamy... I wiecie co? Nie sądzę żeby to z czasem się zmieniło... przynajmniej z mojej strony. To właśnie on miał być moim mężem i ojcem moich dzieci... byłam tego pewna! Z nikim nie byłam taka szczęśliwa, ale też przez nikogo tyle nie płakałam.

Może ja jestem zbyt sztywna? Może on jest za mało dojrzały? Nie wiem dlaczego nam nie wyszło, ale myślę że fakt, iż jesteśmy tak różni na pewno nie pomógł. Jednak nie opuszcza mnie dziwne przeczucie, że gdybyśmy spotkali się w innych okolicznościach bylibyśmy bardzo szczęśliwi... Może to tylko złudzenie? Może po prostu chcę w to wierzyć, bo dalej widzę w nim "ideał", w którym się zakochałam, a wszystko skończyłoby się tak samo? Nie wiem...

Po rozstaniu, kiedy wydaje nam się, że cały nasz świat rozpadł się na kawałki jakoś znajdujemy siłę by przetrwać dzień... Ale kiedy przychodzi noc czujemy się bezsilni i pewni tego, że ukojenie nigdy nie nadejdzie. Pogrążamy się w smutku i żalu, tylko pogłębiając ból w sercu.

Dlaczego to właśnie noc jest najtrudniejsza?

Myślę że chodzi o to, że w ramionach ukochanej osoby czuliśmy się bezpiecznie, a teraz zostaliśmy sami z natłokiem myśli o trudach życia, z którymi będziemy musieli stoczyć walkę w pojedynkę.... Do tego łóżko wydaje się takie duże i puste.

Najbardziej tęsknię za zasypianiem w ramionach K. Jego ramiona były moim azylem...